က်ေနာ္ဟာ ကေလးမ်ား အေၾကာင္းကို စာေရးခ်င္ေနတာၾကာပါၿပီ ၊ ဒါေပမယ့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ စာေရးဆရာမ ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ရဲ႕ နယ္စပ္လမ္းက ပန္းကေလးမ်ား စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ရြက္မြန္ဘေလာ့က လမ္းမေပၚမွ ကေလးမ်ား အေၾကာင္းဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္မိတယ္၊ အရင္တုန္းကလည္း ကေလာင္နံမည္ အစံုနဲ႕ တျခားေစာင္းပါးေတြေရးၿပီး ျဖန္႕ခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ကေလးေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ေျပာစရာေတြ ေရးစရာေတြ မ်ားလြန္းလို႕ ဘယ္ကေနစေရးၿပီး ဘယ္မွာ အဆံုးသတ္ကမည္ေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ အပိုင္းစ တခ်ိဳ႕ အာရံုထဲ လက္တေလာ ေပၚလာတာေလးေတြကိုပဲ အရင္ေရးလိုက္ပါေတာ့မယ္။
သူေတာင္းစား အင္မတန္ေပါလို႕ သူေတာင္းစားႏိုင္ငံလို႕ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးမဲ့သူေတြရွိရင္လည္း စိတ္ဆိုးလိုက္ပါလို႕ပဲ ေျပာပါရေစ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ထဲကေန ယေန႕ အခ်ိန္ထိ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေရွာင္မလြဲ ေပါမ်ားခ်က္ကေတာ့ သူေတာင္းစားေတြပါ ၊ က်ေနာ္တို႕ ပဲခူးၿမိဳ႕မွာဆို တန္ခူးလ ဘုရားပြဲလုပ္တိုင္း လမ္းေဘးမွာ အစီအရီနဲ႕ ကေလးသူေတာင္းစား ၊ ဒုကၡိတသူေတာင္းစားေတြ သက္ႀကီးရြယ္အို သူေတာင္းစားေတြ အလြန္ေပါလွပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ဘူတာရံုေရွ႕မွာ ၊ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕မွာ ၊ ေစ်းတံတားထိပ္မွာ ၊ ဘုရားေဆာင္းတန္းေတြမွာ ၊ ရပ္ကြပ္ေတြထဲမွာ ေတာင္းစားရင္း ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတြလဲ ေပါလွပါတယ္။၊ ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးမွာ ရွိေနၾကတာပါ။ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ ကေလး အရြယ္ေတြ လမ္းေဘးမွာ သူေတာင္းစားျဖစ္သူျဖစ္ ၊ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘူတာေတြမွာ ခ်ိဳခ်င္ေရာင္း ေဆးလိပ္ေရာင္း လမ္းေဘးမွာ ဟင္းရြက္စိမ္းေရာင္းသူေရာင္း ေစ်းေတြထဲ ကုန္ထမ္းသူထမ္း ပလပ္စတစ္ေကာက္သူေကာက္နဲ႕ ျမင္ကြင္းကေတာ့ စံုလင္လွပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ေတာ့လဲ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြ ပိုလို႕ေတာင္ ျမင္ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္လို ဘဝသမား သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလဲ ကေလးဘဝတုန္းကေပါ့ ၄ တန္း ၅ တန္း ၆ တန္း ၇ တန္း ၈ တန္း ေလာက္မွာ မိဘေတြ အစဥ္မေျပၾကလို႕ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲၾကရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီအခ်ိန္ထိ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေရာင္ေနတုန္းပါပဲ၊ က်ေနာ္လည္း အစဥ္ေျပလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႕ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။
သူေတာင္းစား အင္မတန္ေပါလို႕ သူေတာင္းစားႏိုင္ငံလို႕ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးမဲ့သူေတြရွိရင္လည္း စိတ္ဆိုးလိုက္ပါလို႕ပဲ ေျပာပါရေစ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ထဲကေန ယေန႕ အခ်ိန္ထိ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေရွာင္မလြဲ ေပါမ်ားခ်က္ကေတာ့ သူေတာင္းစားေတြပါ ၊ က်ေနာ္တို႕ ပဲခူးၿမိဳ႕မွာဆို တန္ခူးလ ဘုရားပြဲလုပ္တိုင္း လမ္းေဘးမွာ အစီအရီနဲ႕ ကေလးသူေတာင္းစား ၊ ဒုကၡိတသူေတာင္းစားေတြ သက္ႀကီးရြယ္အို သူေတာင္းစားေတြ အလြန္ေပါလွပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ဘူတာရံုေရွ႕မွာ ၊ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕မွာ ၊ ေစ်းတံတားထိပ္မွာ ၊ ဘုရားေဆာင္းတန္းေတြမွာ ၊ ရပ္ကြပ္ေတြထဲမွာ ေတာင္းစားရင္း ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတြလဲ ေပါလွပါတယ္။၊ ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးမွာ ရွိေနၾကတာပါ။ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ ကေလး အရြယ္ေတြ လမ္းေဘးမွာ သူေတာင္းစားျဖစ္သူျဖစ္ ၊ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ကားဂိတ္ေတြမွာ ဘူတာေတြမွာ ခ်ိဳခ်င္ေရာင္း ေဆးလိပ္ေရာင္း လမ္းေဘးမွာ ဟင္းရြက္စိမ္းေရာင္းသူေရာင္း ေစ်းေတြထဲ ကုန္ထမ္းသူထမ္း ပလပ္စတစ္ေကာက္သူေကာက္နဲ႕ ျမင္ကြင္းကေတာ့ စံုလင္လွပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ေတာ့လဲ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြ ပိုလို႕ေတာင္ ျမင္ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္လို ဘဝသမား သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလဲ ကေလးဘဝတုန္းကေပါ့ ၄ တန္း ၅ တန္း ၆ တန္း ၇ တန္း ၈ တန္း ေလာက္မွာ မိဘေတြ အစဥ္မေျပၾကလို႕ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲၾကရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီအခ်ိန္ထိ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေရာင္ေနတုန္းပါပဲ၊ က်ေနာ္လည္း အစဥ္ေျပလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႕ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။
ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတ အျပည့္ေမာက္ရွိတဲ့ က်ေနာ္ႏိုင္ငံဟာ က်ေနာ္တို႕ မေမြးခင္တုန္းက အာရွမွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝခဲ့တယ္ တခ်ိန္မွာ အာရွရဲ႕ စံျပႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ေျပာဆိုထင္ေၾကးေပးခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုတာ စာေပေလ့လာသူတိုင္း သမိုင္းသိတဲ့သူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္အေျခေနေရာက္ေနလဲ ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝရပ္တည္မွဳ အေျခေနေတြ ဘယ္လိုပံုစံေတြ ျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ေျပာျပစရာေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး၊ လမ္းေတြေဖါက္ၿပီး တံတားေတြ ေဆာက္ေပးရံုနဲ႕ တိုင္းျပည္တိုးတက္တယ္လို႕ေျပာလို႕ရပါသလား၊ အျခခံလူတန္းစား ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝအေျခေနေတြ ဘာေတြတိုးတက္ခဲ့ပါသလဲ ၊ တိုင္းျပည့္ရဲ႕ ေရနံ၊ ဂါတ္စ္၊ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို၊ ဆန္၊ ပဲ အစရွိတဲ့ သယံဇာတ အရင္းျမစ္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားကို ေရာင္းစား တိုင္းျပည္ဘဏၭာေငြရဲ႕ တဝက္ေက်ာ္ကို စစ္စရိပ္အတြက္ သံုးဆြဲရင္း စီးပြားေရးအားလံုးကို စစ္တပ္အသိုင္းဝိုင္း လပ္ဝါးႀကီးအုပ္ေနၿပီး စက္မွဳနည္းပညာ ကုန္ထုပ္လုပ္ဘို႕ တိုးတက္ဖို႕ေရာ ဘာေတြမ်ား အားေပးထားပါသလဲ၊ တိုင္းျပည္က ဂါတ္စ္ေတြ၊ ေရနံေတြ၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္ေတြကို တရုပ္ျပည္၊ ကုလားျပည္ နဲ႕ ထိုင္းကို ေရာင္းစားရင္း ျပည္သူေတြကိုေတာင္ ယေန႕အထိ မီးမွန္မွန္လာေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ပဲနဲ႕ ဘယ္လိုစက္မွဳႏိုင္ငံကို ထူေထာင္မလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ၊ ႏိုင္ငံျခားက ကားအသစ္ သံုးစီးတန္ဘိုးေလာက္က ျမန္မာျပည္က ကားအေဟာင္း တစီးတန္ဘိုးေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ကားေစ်းထက္ လိုင္စင္ပါမစ္ရဘို႕ အတြက္ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ေပးေနရလို႕ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္၊ တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြ ဆိုလဲ အတူတူပါပဲ ေစ်းေတြ စြတ္တင္ထား ေပးရကမ္းရနဲ႕ သူေတာင္းစား အႀကီးစားေတြကိုေပါ့ဗ်ာ အားလံုးသိၾကပါတယ္၊ နအဖ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ေဝစားမွ်စား လုပ္ေနၾကတာပါလို႕ေျပာရင္ စာေရးသူ လြန္မလား စာဖတ္သူေတြပဲ စဥ္းစားၾကေပါ့ဗ်ာ။ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာလဲ ေငြေပးမွ အစဥ္ေျပရ ေပၚတင္တမ်ိဳး ေနာက္ကြယ္တမ်ိဳး ရိုးရိုးေတာင္းတာတမ်ိဳး ေစ်းညွိေတာင္းတာ တမ်ိဳး ၿခိမ္းေခ်ာက္ၿပီးေတာင္းၾကတာတမ်ိဳး အိမ္အျပန္ ေလဆိပ္အဝင္မွာေတာင္းတာတမ်ိဳး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္ကိုင္ အစဥ္မေျပလို႕ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္ကိုင္ရဖို႕ ေနထိုင္ခြင့္ရဖို႕ ေအာက္က်ခံၿပီးေတာင္းေနရ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာျပန္ရင္လည္း ကုန္မည္မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ေတာ့မယ္ ကေလး သူေတာင္းစား အေၾကာင္းဆက္ေရးလိုက္အံုးမည္။
နအဖ အစိုးရရဲ႕ စစ္သားေတြ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသူေတြကို မုဒိန္းက်င့္ လူသတ္ ရြာမိးနဲ႕ရွိဳ႕နဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကေတာ့ ကမၻာသိပါဘဲ မိဘမဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးေတြ နယ္စပ္လမ္းေဘးမွာ သူေတာင္းစား ျဖစ္သြားရတာေတြကေတာ့ ေျပာလဲကုန္မည္မဟုတ္၊ ျပည္တြင္းမွာ လုပ္စားကိုင္စားရတာ အစဥ္မေျပလို႕ ထိုင္းနယ္စပ္ကိုေရာက္လာၿပီး ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြစီမွာ အႏွိမ္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ရ အိမ္ေဖၚအျဖစ္နဲ႕လည္း အလုပ္လုပ္ရေပါ့၊ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြဆို နယ္အသီးသီးက ေနၿပီးေတာ့ တရုပ္ျပည္မွာ အလုပ္ရမည္ထင္ၿပီး လိုက္သြားရကေန အေရာင္းစားခံရ တရုပ္အဖိုးႀကီးေတြစီမွာ မယားအျဖစ္နဲ႕ ေပါင္းသင္းေနရ ၊ ဖာအျဖစ္နဲ႕လည္း အေရာင္းစားခံရ ၊ ဒါတင္ပဲလား မဟုတ္ပါဘူး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဆိုလဲ စီးပြားေရး အစဥ္မေျပရာက အေရာင္းစားခံရၿပီး ဖာျဖစ္သြားတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ေရႊျမန္မာ မိန္းကေလးေတြ ဒုနဲ႕ေဒး ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မုဒိန္းက်င့္ခံရတာလဲမနည္းလွပါ ၊ မေလးရွားမွာဆိုလဲ ေရႊျမန္မာ မေရႊဖာ ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြရွိပါ့ဗ်ာ၊ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း မေလးကုလားေတြရဲ႕ မုဒိန္းက်င့္ခံရတာလဲ ခဏခဏၾကားေနရ ရဲေတြကလည္း အစစ္ပါေသးဗ်ာ၊ ကေလး သူေတာင္းစားေတြပါ အေရာင္းစားခံၿပီးေရာက္ေနၾကနဲ႕ ဘယ္သူကမွ မိေဝး ဖေဝးနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စကၤပူမွာလား တရားဝင္ လိုင္စင္နဲ႕ တမ်ိဳး ၊ တိတ္တိတ္ပံုး တမ်ိဳး၊ အိႏၵိယ နယ္စပ္ဘက္မွာလား မယံုရင္ သြားၾကည့္ပါတဲ့ဗ်ာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာလား ၊ ျမန္မာျပည္က ေရႊျမန္မာ အပ်ိဳစင္ေလးေတြ ကိုရီးယား အိုနာက်ိဳးကန္းေတြစီမွာ ဘဝေတြ ေရာင္းစားေနၾကၿပီ မယံုမရွိေလႏွင့္ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႕ခြန္းထဲက စကားတခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိေနမိတယ္ “က်ဳပ္သာမရွိရင္ ဒီႏိုင္ငံဟာ ဖာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္” လို႕ ေျပာဘူးတယ္။ ကဲ က်ေနာ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ႀကီး တိုင္းျပည္ကို လက္နက္အားကိုး ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ယေန႕ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ တိုင္းျပည္ဟာ အာစီယံ ဖာႏိုင္ငံျဖစ္ေနၿပီလို႕ က်ေနာ္ေျပာျပန္ရင္လည္း လြန္ရာက်အံုးမည္ မထင္ပါ။
ျမန္မာ သူေတာင္းစား အေၾကာင္းေျပာျပရင္ေတာ့ ရင္အေတာ္နာရလြန္းလို႕ ရင္ဘက္ကို ဓါးေႏွာက္နဲ႕ထုၿပီး ေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ရန္ကုန္ကိုေရာက္တဲ့ေန႕မွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေၾကးအိုးဝယ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုင္အျပင္မွာ ကေလးေတြ (၇)ႏွစ္ (၈)ႏွစ္ အရြယ္ ေလာက္ရွိမယ္ (၃) ေယာက္ ဗါဒန္ပင္ေအာင္မွာ ဆိုင္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္ ထမင္းအရမ္းစာေနတဲ့ပံုပါပဲ က်ေနာ္က ဝယ္ေၾကြးခ်င္ေပမယ့္လည္း ရန္ကုန္သား သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒါေတြရန္ကုန္မွာ ရိုးေနပါၿပီကြာဆိုၿပီး တားတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမိတယ္ ၊ ခဏၾကာေတာ့ ဆိုင္ထဲက ဝိတ္တာ တေယာက္က ေၾကးအိုးစားၾကြင္းစားက်န္ေတြက ဇကာထဲမွာစစ္ အျပင္ကိုယူသြားရင္း ဗါဒန္ပင္ေအာက္မွာ ဗါဒန္အရြက္ေတြခင္းၿပီး သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္ သံုးေရာက္ ဝိုင္းထိုင္ကာ အားပါးတရစားေသာက္ေနတာၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ အေတာ္ထိသြားတယ္ ၊ ေနာက္တေန႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရုပ္ရွင္သြားအၾကည့္ ေရႊမန္းရုပ္ရွင္ရံုေဘးမွာ (၁၀) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတေယာက္ မိုးေရထဲမွာ ဆံပင္စုပ္ဖြားနဲ႕ တုန္တုန္ရီရီ အသံေလးႏွင့္ ဦးဦးရယ္ သမီး ထမင္းမစားရေသးလို႕ မုန္႕ဖိုးေလး နဲနဲေလာက္ ေပးခဲ့ပါတဲ့ မိုးေရေတြနဲ႕မ်က္ရည္ေတြေရာၿပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီ အသနားခံၿပီး ခ်မ္းေနလို႕ ေမးရိုးနဲ႕သြားေလးေတြ တဂတ္ဂတ္ရိုက္ေနတဲ့အသံ က်ေနာ္ဒီအခ်ိန္ထိ ၾကားေရာင္ေနတုန္းပါပဲ က်ေနာ္လဲ ရွိသမွ် ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ထုပ္ေပးၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆီကေန ျပန္ေခ်းကာ တည္းေနတဲ့ေနရာကို ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ ရပ္ကြပ္ထဲမွာ ထမင္းစာလို႕ လိုက္ေတာင္းစားေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ ထမင္းဆာလို႕ မူးလဲတာေတြလဲ ရပ္ကြပ္ထဲမွာ မူးလဲေနတာ ေတြ ခဏခဏႀကံဳဘူးတယ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ကရွိတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြ ယူၿပီးေၾကြးခဲ့ဘူးပါတယ္။
နအဖ ရဲ႕ တိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္ေၾကာင့္ လက္လုပ္ လက္စားေတြ ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္ကို ေရာက္လာ နယ္စပ္ရွိ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဆီမွာ လယ္ေတြကိုင္းေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ စက္ရံုေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ အႏွိမ္ခံဘဝနဲ႕ပဲ အသက္ခံလိုက္ရတဲ့သူေတြ မုဒိန္းက်င့္ခံရသူေတြ မနည္းပါ။ ရင္နာစရာ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တခုေလာက္ေတာ့ ေျပာျပခ်င္တယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဖူးခတ္ၿမိဳ႕မွာ တရားမဝင္ေနထိုင္မွဳနဲ႕ ထိုင္းရဲေတြလိုက္ဖမ္းလို႕ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေခ်ာင္းထဲ ျပဳတ္က်တဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ရဲေတြက မကယ္တဲ့အျပင္ ဆဲဆိုၿပီး ကမ္းေပၚကေန ခဲနဲ႕ဝိုင္းျပစ္လို႕ ေရနစ္ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ဒီလို အေၾကာင္းရာေတြကေတာ့ ေျပာျပမယ္ဆို ေျပာမကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျမဝတီၿမိဳ႕ကေလး မွ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး လာေရာက္ေတာင္းစားေနတဲ့ ျမန္မာ သူေတာင္းစားေတြ ကေလး လူႀကီး ေတြ တပ္မေတာ္က စစ္မွဳထမ္းေဟာင္း ဒုကၡိတ ေတြအလြန္ေပါမ်ားၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တုန္းက ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးေတယ္။ က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ပတ္တူနမ္း နားက တည္းခိုခန္း တခုမွာ ခဏတည္းေနတုန္းက Central World Shopping Mall ကိုသြားလယ္လိုက္ အဲ့ဒီအနားက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ခဏႀကံဳတုန္း ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ညေနခင္း ဘီယာသြားေသာက္ရင္း အာလူးဖုတ္ၾကနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ တရက္က်ေနာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေန႕ခင္းဘက္ Central World Shopping Mall ကိုသြားလည္ၾကရင္း mall ထဲက ေရငန္သီးေတြ ေတြ႕တာနဲ႕ ဝယ္ခဲ့ရင္း mall ရဲ႕ေအာက္ လူထိုင္တန္းေလးေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ရင္း စားေနတုန္း ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ ပလပ္စတစ္ျခင္းေလးဆြဲရင္း ျခင္းထဲက သၾကားလံုး သံုးလံုးစီ ထည့္ထားအထုပ္ေလးေတြကို တခု (၁၀)ဘတ္နဲ႕ ထိုင္းလိုလာေျပာၿပီး ေရာင္းေနပါတယ္၊ ထိုင္းစကား မတတ္တဲ့က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သၾကားလံုးတထုပ္ (၁၀)ဘတ္နဲ႕ ဝယ္ယူရန္ေျပာေနေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘတ္ ၂၀ တန္ ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးကာ သၾကားလံုးတထုပ္ ပဲယူလိုက္ပါတယ္။ ကေလးက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕ ထိုင္းလိုေျပာၿပီး လွည့္အထြက္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အေတြးတခုဝင္လာၿပီး ကေလးကို လွမ္းေခၚကာ
“သား ျမန္မာလူမ်ိဳးလား ျမန္မာစကားေျပာတတ္လား” လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးက ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ က်ေနာ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္ က်ေနာ္လည္း
“သား ဦးဦး ျမန္မာလိုေျပာေနတယ္ေလ သားျမန္မာလူမ်ိဳး မဟုတ္လား” လို႕ထပ္ေမးေတာ့မွ ကေလးက
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးဦး သားျမန္မာလူမ်ိဳးပါ ”တဲ့ က်ေနာ္လည္း
“သားဒီကိုေရာက္တာၾကာၿပီလား ေဖေဖနဲ႕ ေမေမေရာ ရွိလား ဘာေတြလုပ္ၾကလဲ” လို႕ တခါတည္းေမးလိုက္ေတာ့ ကေလးက
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးဦး သားဒီကိုေရာက္တာ တႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ ေမေမက ထမင္းဆိုင္တခုမွာ ပန္ကန္ေဆးတယ္ ေဖေဖက အေဝးႀကီးမွာ ပန္းရံ လုပ္တယ္လို႕” ေျဖလိုက္ၿပီး က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စားေနတဲ့ ေရငန္သီးေတြကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ေလး တျပင္ျပင္နဲ႕ စားခ်င္ေနတဲ့ပံုနဲ႕ က်ေနာ္လဲ
“သား ေရငန္သီးစားမလားလို ့” ေမးလိုက္ေတာ့
“ဟုတ္ကဲ့ သားစားခ်င္တယ္ သားျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတုန္းက အမ်ားႀကီး စားဘူးတယ္” လို႕ျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း
“သား ဒါဆိုလဲ အကုန္ယူသြား” ဆိုၿပီး ေျပာေျပာ ဆိုဆိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ သၾကားလံုး ျခင္းေလးထဲကို အကုန္ထည့္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္ ၊ ကေလးလဲ “ေက်းဇူးပါ ဦးဦး” လို႕ေျပာၿပီး ထြက္သြားကာ ျခင္းထဲမွ ေရငန္သီး အမႊာေလးေတြကို သူ႕ေဘာင္းဘီတို အိပ္ကပ္ထဲကို ထိုးထည့္ရင္း ေနာက္တေနရာမွာ ဆက္ေရာင္းဖို႕ ထြက္သြားရင္း သူ႕ေဘာင္းဘီ အိပ္ကပ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ေရငန္းသီး အမႊာေလးမ်ားကို ျပန္ေကာက္ရင္း သူ႕ပါးစပ္ေလးနဲ႕ တဝွဴးဝွဴးမွဳတ္ အကၤ်ီေလးနဲ႕သုတ္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေအာ္ တို႕ေရႊျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပါလား လို႕ပဲေတြးေနမိေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႕ညေန ျမန္မာတရုတ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ Central World Shopping Mall ေဘးက လမ္းေဘး ငါးကင္ တုန္ရန္း သေဘၤာသီးေထာင္း နဲ႕ အျခားစားေသာက္စရာေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္တန္းေတြမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း စားသားစရာေတြ တခ်ိဳ႕ကို မွာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မလွမ္းမကမ္းက ထိုင္းမေလးေတြ ထိုင္တဲ့ဝိုင္းေရွ႕မွာ အသက္ ၂၅ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ့္ မိန္းကေလးတေယာက္ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကို ေပြ႕ကာ ကိုကာကိုလာ စကၠဴခြပ္ ေလးကိုကိုင္ရင္း ဖီးခ ဖီးခ နဲ႕ ပိုက္ဆံေတာင္းေနပါတယ္ ထိုင္းမိန္းကေလးေတြကလည္း ေခါင္းခါရင္း မထည့္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာေပမယ့္ ထိုမိန္းကေလးမွာ ထြက္မသြားေပ ေနာက္ဆံုး ထိုင္းမိန္းကေလး တဦးမွ သူ႕လက္ဆြဲအိပ္ထဲမွ အေၾကြတခ်ိဳ႕ကို ရွာေဖြထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ တျခားဝိုင္းကို ဆက္ေတာင္းပါေတာ့တယ္၊ တျခားဝိုင္းေတြကလူေတြလဲ ေစတနာအေလ်ာက္ေတာ့ ျဖစ္ဟန္မတူပါ မေပးမျခင္း မသြားမွန္းသိေနတာ့ အေၾကြေစ့ေလးေတြကို ထည့္ေပးၾကတယ္၊ မၾကာခင္ က်ေနာ္တို႕ ဝိုင္းကိုလည္း လာေတာင္းေတာ့မည္ ဆိုတာလည္းသိေနပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ ေဘးဝိုင္းမွာေတာ့ အသက္ (၂၇~၂၈) ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမည့္ ထိုင္းလူငယ္ဝိုင္း တဝိုင္းရွိေနၿပီး စားေသာက္ေနၾကပါတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းကို မွာထားတဲ့အထဲက သေဘၤာသီးေထာင္းကို အရင္လာခ်ေပးပါတယ္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ျမန္မာတရုတ္ကလည္း စားေသာက္ေနခ်ိန္တြင္ လွဴဒါန္းလွ်င္ လာဒ္ပိတ္ေၾကာင္း သူ၏ တရုတ္အယူတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ့္အားေျပာျပေလသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း အယူဆေတြကို အဆြဲမႀကီးသင့္ေၾကာင္း လူကိုလူလိုျမင္ လူလိုဆက္ဆံၿပီး ေစတနာထားသင့္ေၾကာင့္ မည္သူမွ မာနနဲ႕အရွက္တရားကို ေရာင္းစားၿပီး သူေတာင္းစားလုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုယ္မသိႏိုင္တဲ့ ဒုကၡေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပေလေတာ့ ထိုင္းမွာအေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ျမန္မာတရုတ္လဲ ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ၊ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ထိုသူေတာင္းစား အမ်ိဳးသမီးသည္ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကို ရင္ခြင္ပိုက္ကာ က်ေနာ္၏ အေရွ႕တည့္တည့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း၏ေဘးတြင္ လာရပ္ကာ ဖီးခ ဖီးခ လို႕ေျပာကာ ေတာင္းပါေလေတာ့သည္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေခါင္းခါျပေလေသာ္လည္း ထြက္မသြားပဲ ဆက္ေတာင္းေနေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္ ရုတ္တရက္က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းမွ
“ အမ သေဘၤာသီးေထာင္း စားမလား” လို႕လဲေမးလိုက္ေရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၎အမ်ိဳးသမီးမွ
“ဟုတ္ကဲ့ စားမယ္ စားခ်င္တယ္” လို႕ျပန္ေျပာလိုက္ မွ မေရႊျမန္မာ သူဖုန္းစားပါလားလို႕ က်ေနာ္ အသိဝင္လာၿပီး က်နာ္တို႕ဝိုင္းကို အရင္လာခ်ေပးတဲ့ သေဘၤာသီးေထာင္းကို က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထည့္ေပးမလို႕ လုပ္ေနမွ ဘာနဲ႔ထည့္ေပးရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္၊ သူကိုင္ထားတဲ့ စကၠဴခြပ္ထဲလည္း ထည့္ေပးလို႕မရျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္ကပဲ
“အမရယ္ ထည့္ေပးစရာလဲ မရွိဘူး ဝယ္စားလိုက္ပါဗ်ာ” လို႕ေျပာၿပီး ဘတ္ (၅၀)တန္တရြက္ေပးလိုက္ေတာ့မွာ
“ေက်းဇူးပါ အကို” လို႕ေျပာၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ကိုေရႊျမန္မာ ႏွင့္ မေရႊျမန္မာ သူဖုန္းစားတို႕ ျမန္မာလို႕ အျပန္လွန္ေျပာေနၾကတာကို ေဘးဝိုင္းက ထိုင္းလူငယ္ေတြ က်ေနာ္တို႕ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတာ မေရႊျမန္မာ သူဖုန္းစားမေလး ထြက္သြားေတာ့မွ သတိထားမိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဘးဘီကိုမသိမသာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးစိစိ စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတာ တကယ္ရွက္မိသြားတယ္။ ထိုေတာင္းေနတဲ့ မိန္ကေလးဟာ ခ်စ္သူ၏ စြန္႕ျပစ္ျခင္း ခံခဲ့ရေလျခင္းေလာ အိမ္ေဖၚလုပ္ရင္း ထိုငးအိမ္ရွင္မွ ေစာ္ကားျခင္းခံခဲ့ရေလျခင္းလား အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးမိရင္း ထိုဆိုင္တြင္ ဆက္ထိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ၊ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာရင္း မွာထားတာေတြ အားလံုးကို ထုပ္ခိုင္းကာ က်ေနာ္တည္းခိုရာသို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၿပီးေတာ့ စားၾကပါေတာ့သည္။ ေနာက္တေန႕ ပတ္တူးနမ္း အနားမွာပင္ မိန္းကေလးငယ္တေယာက္ ၆ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ရွိမည္ ထင္ပါသည္ လမ္းေဘးတြင္ ပေလြေလးကို မွဳတ္ကာ ခြက္ကေလးကို အေရွ႕ခ်ရင္း ေတာင္းေနပါသည္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ ေအာက္က ညစ္ေထးေထး စကတ္အစိမ္းနဲ႕ အျဖဴေရာင္ အင္းက်ီ ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကြေစ့ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ဘတ္ (၂၀)တန္ တရြက္ထည့္ၿပီး ေမးၾကည့္မိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ ဦးဦး သမီးက ျမန္မာပါတဲ့ ဆက္ေမးစရာ ဘာရွိေေတာ့မွာလဲ ရင္ထဲမွာ ဆို႕နင့္စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ခ်ိန္းထားေသာေနရာသို႕ ေျခလွမ္းေတြ ေလးတြဲစြာျဖင့္ ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ ညေနၾကေတာ့ ေတြ႕ေနၾက စားေနၾက Central World Shopping Mall နားကဆိုင္တန္းေတြမွာပဲ ညစာ စားရင္း စကားေျပာေနတုန္း အသက္ (၆၀) အရြယ္ လူႀကီးတေယာက္ လြယ္အိပ္တလံုးျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ စားေနရာ ခံုတန္းေတြအနား ေရာက္လာၿပီး ဖိနပ္တိုက္ေပးေၾကာင္း ေပးခ်င္သေလာက္သာ ေပးပါဟု က်ေနာ္တို႕ ေဘးဝိုင္းရွိ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးေတြကိုေျပာၿပီး အနားတြင္ ထိုင္ခ်ကာ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ဖိနပ္ေတာင္းကာ တိုက္ပါေလေတာ့သည္။ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးလည္း ေအာင္တြင္ထိုင္၍ ဖိနပ္တိုက္ေနေသာ္ လူႀကီးကို အားတုန္႕အားနာျဖင့္ၾကည့္လိုက္ စားလိုက္ႏွင့္ တိုက္ၿပီးေသာအခါ ဘတ္(၂၀) ထုပ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထိုလူႀကီးသည္ ေဘးတြင္ရွိေသာ က်ေနာ့အားၾကည့္လိုက္ က်ေနာ့ဖိနပ္ကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဖိနပ္တိုက္ဖို႕ေျပာေလသည္၊ က်ေနာ္လည္း ထိုင္းလိုနားမလည္ေပမယ့္ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့ေဘးတြင္ထိုင္ကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႕ တိုက္ေပးေနပါေတာ့သည္။ ဖိနပ္တိုက္ၿပီးေတာ့ ဘတ္(၁၀) အေၾကြေစ့ႏွစ္ေစ့ ဘတ္ (၂၀) ႏွစ္ရြက္ ထုပ္ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုလူႀကီးထြက္သြားေတာ့မွ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္မွာ ဘန္ေကာက္မွာ ဒီလိုလုပ္စားေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီးတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ဘန္ေကာက္မွာ တပါတ္ေလာက္ၾကာၿပီး မျပန္ခင္တည သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း Central World Shopping Mall ေရွ႕မွာ ထိုင္စကားေျပာေနၾကတာ ည ၁၁း၃၀ ေလာက္ရွိမည္ထင္ပါတယ္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရင္တခါ သၾကားလံုးေရာင္းတဲ့ ကေလးေလးကို မလွမ္းမကမ္းမွာ ထပ္ေတြ႕ရလိုက္ပါေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး
“သား…ဦးဦးကိုမွတ္မိလား ဦးဦး ဟိုတခါ သားဆီက သၾကားလံုး ဝယ္စားတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ ဦးဦး ေရငန္သီးေတြ သားကို ေၾကြးလိုက္ေသးတယ္ေလ” ဟုေျပာလိုက္ေတာ့မွာ ကေလးက ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ
“ေအာ္ သားမွတ္မိၿပီ” လို႕ေျပာပါတယ္ သူ႕မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ အရမ္းပင္ပန္းေနပံုပါပဲ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က
“သား မျပန္ေသးဘူးလား အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ” လို႕ေမးလိုက္ေတာ့
“ဟင့္အင္း သားက်န္တာေတြကို အကုန္ေရာင္းၿပီးမွ ျပန္ရမွာ” တဲ့ က်ေနာ္သူ႕ျခင္းေလးထဲကိုၾကည့္ေလိုက္ေတာ့ အထုပ္ သံုးေလးဆယ္ေလာက္ က်န္ေနေသးပါတယ္ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့မွာ အျပန္ခရီးစရိပ္အတြက္ ေဒၚလာတခ်ိဳ႕သာရွိၿပီး က်န္ေနတဲ့ ဘတ္ (၆၀) ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ ၊ ကေလးမွ “ဦးဦး က်ေနာ္သြားအံုးမယ္ေနာ္” လို႕ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္ ကေလးေလးဟာ Central World Shopping Mall ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ သူေတြကို လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္ မဝယ္လို႕ ေခါင္းခါလိုက္ရင္ ေနာက္တေယာက္ကို လိုက္ေရာင္းလိုက္နဲ႕ က်ေနာ့ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တို႕တေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့တယ္ကြာ လို႕စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ေျပာပါတယ္၊ ေနာက္က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ေရာက္တုိင္း Central World Shopping Mall ေရွ႕မွာ သၾကားလံုးေရာင္းတဲ့ ကေလးေလးကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား မသိစိတ္က လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မင္းျမန္မာ သူေတာင္းစား ကေလးေတြၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါလိုက္ျပေပးမယ္ ေနရာတိုင္းမွာရွိတယ္ အမ်ားႀကီးတဲ့၊ ေတာ္ပါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရာ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႕ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။
ေအာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေျမးေလး စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတတ္ေတာ့ ေန႕စဥ္ ရန္ကုန္ကေန ေလယဥ္နဲ႕ အသြားျပန္လုပ္ႏိုင္တယ္ ေမြးေန႕အတြက္ ေဒၚလာသန္းခ်ီတန္တဲ့ အေပ်ာ္စီး ဟတ္စကီး လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးႏိုင္တယ္ သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံႏိုင္တယ္၊ ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြမ်ား ေဒၚလာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာပိုင္ဆိုင္ေနၾကတယ္ ေရႊစဥ္မ်ိဳးဆက္ ခ်မ္းသာခဲ့တဲ့ သူေဌးေတြလား အေမြေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရရွိထားၾကတာလား စဥ္းစားၾကပါေလာ ၊ တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘုရင္ေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုသိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီး မာန္တက္၊ ႏူကလီးယား လက္နက္ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေျခဖဝါးနဲ႕ ပါးရိုက္ႏိုင္တယ္လို႕ ႀကိမ္းဝါးေနၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို ျမင္စမ္းေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္စားကိုင္စားရတာ အစဥ္မေျပလို႕ ထိုင္းႏိုင္ငံကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ထြက္လာၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အႏွိမ္ခံဘဝနဲ႕ အလုပ္လုပ္ရ ၊ သေတာင္းစားျဖစ္ေနသူ၊ ဖာျဖစ္ေနၾကသူေတြ မနည္းလွပါ။
လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့စကား အတိုင္း “က်ဳပ္သာမရွိရင္ ဒီႏိုင္ငံႀကီးဟာ ဖာႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္” တဲ့ ၊ အခုေတာ့လည္း “ ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တည္ေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ႀကီးဟာ တိုင္းျပည္ကို လက္ႏွက္အားကိုး ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာျဖင့္ အခုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တာက နည္းေနပါေသးတယ္ အာစီယံ ႏိုင္ငံေတြမွာ ျမန္မာေတြ ခြက္ဆြဲၿပီးထြက္ေတာင္းေနရ ၊ ျပည့္တန္စာ ျဖစ္ေနရၿပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ အာစီယံ ဖာႏိုင္ငံ အာစီယံ သူေတာင္းစားႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနၿပီလို႕ က်ေနာ္ေျပာရင္ လြန္အံုးမလားဗ်ာ” လို႕ တမလြန္မွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေအာ္ဟစ္တိုင္တန္း လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာ္စြာလင္း ( ရိုးမ )
၂၈.၀၉.၂၀၁၀
You wrote a very good article about Burmese people begging bath in Thailand. Firstly, I thought you were telling about my story last 20 years ago. Later I remind myself every Burmese people might have those experience while staying or visiting in Thailand. It is happened for many reasons. I agree everything you mentioned about begging issue. Please do not worry about saying Land of Beggars, that is true. Bo Aaung Gyee already said publicly around 1987. Many writers shown up by the words in many magazines about that issue including migrate Burmese pros. No one wants to be a pros or pimp or brothel in their life. It was happened long time ago. Just only different ways of begging in-side and out-side of Burma. You may see those begging or corrupting is still going on around your neighbohood my neighborhood everywhere since people were born. That begging is also found last moment of having human body at the grave yard. The socialism and dictatorship systematically destroyed country and its owned people for 4decades. By the way I helped some burmese troublesome in Thailand last 20 years ago( not several hundreds thousands Burmese in BKK like recent days). I respect your contribution to pity people. Thanks for good writing touched deep inside my heart. But regarding with Bogyoke Aung San's speech, he never said that Burma could be pros land without his leadership. He mentioned different reasons.He did used words of "Pros county" more than once, but he was hi-lighting all people of Burma and their dirty attitude in politics. He wanted to gain unity between all races. Bogyoke Aung San was not that kind of low person. He never buttered up himself publicly. Please remember morality and patriotism of his next of kin. She is still under house arrest. He is a great person forever. I can see your good attitude in your article. Just young generation may misunderstand the speech.
ReplyDelete(Note: i am not a SPDC thug: not a Kyant Put. Not an opportunist of Burma Program Party( later TaSaNya). I am a just ordinary and regular Burmese people who hated Burma dictators a lot like you).
Thank you.
Regards.
ဟုတ္ကဲ့ပါ
ReplyDeleteအခုလို လြဲမွားခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ စာဖတ္ထားတာေတြ အမွတ္တမဲ့ ေမ့သြားရယ္ အေလာတႀကီး ေရးလိုက္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူသာမရွိရင္ ဖာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႕ မေျပာခဲ့ပါဘူး တိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြအားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္မွဳမရွိရင္ ဟိုႏိုင္ငံကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ ဒီႏိုင္ငံကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရနဲ႕ ၾကာရင္ ဖာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ေျပာခဲ့တာကို က်ေနာ္ စာဖတ္ထားတာ ၾကာသြားေတာ့ အမွတ္မွားသြားတာပါ .