က်ေနာ့္အမႏွင့္ မဲေဆာက္က အမွိဳက္ပံု

အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ရြာက အမ်ိဳးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အသိေတြ မဲေဆာက္မွာေရာ ဘန္ေကာက္မွာပါ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ သိရတယ္။ မဲေဆာက္မေရာက္ခင္ မဲေစာက္က သူငယ္ခ်င္းကို က်ေနာ့အမဝမ္းကြဲ (အေမဘက္မွ အေမ့အမရဲ႕သမီး)နဲ႕ ေယာက္ဖ ရွိတဲ့ေနရာကို သြားေတြ႕ခိုင္းထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္မဲေဆာက္ေရာက္ၿပီး အလုပ္ကိစၥေလးေတြ ၿပီးေတာ့ အမဝမ္းကြဲရွိတဲ့ေနရာကို သြားရွာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လိုက္ပို႕ေပးတယ္လို႕ အမေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ေပ ၂၀၀ ေလာက္အကြာမွာရွိတဲ့ လူေနတဲ့ အိမ္တန္းယားအေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေတြ႕တာနဲ႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ အမကိုသိတဲ့အေၾကာင္း သူတို႕အလုပ္သြားၾကလို႕ ညေနေလာက္ၾကမွ ျပန္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွ က်ေနာ့္အား ေသခ်ာစြာၾကည့္ၿပီးမွ နင္ ေက်ာ္စြာလင္း မဟုတ္ဘူးလားလို႕ေျပာေလၿပီး က်ေနာ္မွ ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ့္ကို သိလားလို႕ေမးေတာ့မွ သူက မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေတာ့မွ က်ေနာ္တို႕ရြာက သူမွန္းက်ေနာ္သိသြားတယ္။ ၿပီးမွ သူက က်ေနာ့္အား ထိုင္း ေသာေမာ( Immigration )နဲ႕ တူလို႕ၾကည့္ေနေၾကာင္း သူတို႕လည္း အလုပ္သမားလက္မွတ္ (ဘတ္) ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပေလေတာ့သည္။ မေတြ႕ရတာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့လို႕ ကေလး(၂) ေယာက္ အေမျဖစ္ေနေသာ သူ႕အား အရင္တုန္းကထက္ ပိုဝေနၿပီး ပံုစံေျပာင္းသြားေသာေၾကာင့္ က်နာ္ရုတ္တရက္ မမွတ္မိေတာ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီလိုနဲ႕ ည(၇) နာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ဆိုင္ကယ္ ႏွစ္စီးျဖင့္ အမဝမ္းကြဲ ရွိတဲ့ေနရာ မဲေစာက္ၿမိဳ႕စြန္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမေနတဲ့ အိမ္လမ္းေလးထဲကို ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးနဲ႕ ဝင္လိုက္တာနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အမကို တမ္းေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အမကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိပါတယ္ အမကေတာ့ က်ေနာတို႕ ဝင္လာတာကိုျမင္တာနဲ႕ အထဲမွာ ထမင္းစားေနတဲ့ ရြာက တျခားလူေတြကို အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးျဖင့္ ေသာေမာ( Immigration ) လာၿပီးေျပးလို႕ ေျပာေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ထိုင္းလိုမသိေတာ့ အမစီကိုပဲ ဝမ္းသာအားရဲ႕ သြားၿပီး အတင္းဖက္ထားပါတယ္ က်ေနာ့ မ်က္ႏွာကိုလဲ မျပ စကားလဲ မေျပာပဲ အတင္းဖက္ထားေတာ့ အမက ထိုင္းလို “ႏူမီဘတ္ ႏူမီဘတ္” လို႕ သူ႕မွာ အလုပ္သမား လက္မွတ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနပါတယ္ အသားေတြလဲ တုန္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွနားမလဲ ရုပ္ရွင္ထဲကလိုပဲ အမကို အတင္းဖက္ထားရင္း အမမ်က္ႏွာေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ညွပ္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို အမမ်က္ႏွာနဲ႕ကပ္ၿပီး ေျဖးေျဖးျခင္းခြာကာ အမကိုၿပံဳးျပၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္ အမလဲ မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ နဲ႕ က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ မွတ္မိသြားၿပီး “ေက်ာ္စြာ ေက်ာ္စြာ ငါ့ေမာင္ ေက်ာ္စြာ” လို႕ေအာ္ေျပာေလေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ အထဲမွ ေယာက္ဖျဖစ္သူက ေျပးထြက္လာၿပီး “ေယာက္ဖႀကီး ေယာက္ဖႀကီး” ဟု ေျပးဖက္ပါေတာ့သည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ခြဲခြာခဲ့ရတာမို႕ ဝမ္းသာမဆံုးေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ေက်ာင္းသားဘဝက က်ေနာ့္ကို မုန္႕ဖိုးအၿမဲေပးတတ္ေသာအမ ဘယ္သြားသြား က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတတ္တယ္ ေယာက္ဖနဲ႕ ခ်ိန္းေတြ႕ေတာ့လဲ က်ေနာ္ပါတယ္ အမရည္းစားစာေတြကိုလည္း က်ေနာ္က မုန္႕ဖိုးယူၿပီး လက္ေရးလွလွေလးျဖင့္ ျပန္ေရးေပးရတယ္၊ ႀကီးေဒၚဆဲတာလဲခံတယ္ အမက ေယာက္ဖနဲ႕ ခ်ိန္းၿပီးရုပ္ရွင္ခိုးၾကည့္ေတာ့ ႀကီးေဒၚသိသြားၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ကေန ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႕ေစာင့္ၿပီး လူပံုအလယ္တြင္ ဆဲဆိုရိုက္ပါေတာ့သည္။ အဲ့ဒီညက အမလည္းေယာက္ဖနဲ႕ ခိုးရာလိုက္ေျပးခဲ့သည္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ အမနဲ႕ ေယာက္ဖရွိတဲ့ေနရာ က်ေနာ္လိုက္သြားခဲ့ၿပီး လူပံုအလယ္ ႀကီးေဒၚအရိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမကို အရမ္းသနားမိသည္။

(ရယ္စရာ တခုေလာက္ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္ က်ေနာ့္ အေဖရြာကို ေက်ာင္းပိတ္တုန္း အေဖ့အမရဲ႕ လယ္ထဲမွာ အလုပ္ကူလုပ္ေပးဖူးခဲ့ပါတယ္ ရြာကၿခံထဲမွာ ေဖ့အမအိမ္နဲ႕ အေဖ့ရဲ႕ အကိုအိမ္လဲရွိပါတယ္ ၿခံကက်ယ္သည္မို႕ အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားမွာ စပါးနယ္ေသာ ေကာက္ပံုရွိပါသည္ တေန႕ တႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီဝမ္းကြဲ(အေဖ့အကို၏သား)မွ ရြာထဲမွ ခိုင္လံုေသာ သတင္းထူးရလာတယ္ ဒီည ေဘးရြာမွ အမရည္းစား(အေဖ့အကို၏သမီး) ေအးေသာင္ဆိုတဲ့ သူက အမကိုလာခိုးမယ္ဆိုတဲ့သတင္း၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ညီဝမ္းကြဲလည္း ဘယ္သူမွမေျပာပဲ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္ကာ သူရဲေကာင္းတို႕၏ အစြမ္းစကိုျပရန္ စီစဥ္ေလေတာ့သည္ အဲ့ဒီညက ရြာထဲက ထန္းရည္ဆိုင္မွ ထန္းရည္ဝယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထန္းရည္ေသာက္ကာ လွံေတြ ဒါးေတြ ကိုင္ၿပီး ႀကိမ္းဝါးပါေတာ့သည္ ဒီညလာရဲတဲ့ အေကာင္လာခဲ့ ဓါးစာလွံစာေၾကြးပစ္မယ္ ထန္းရည္ေလးကလည္းမူး လွံေတြဓါးေတြကိုင္ကာ ေတာက္ေခါက္လိုက္ ၿခံစပ္ေတြကို ေလးခြနဲ႕ပစ္လိုက္နဲ႕ ၾကြတက္ေနၾကသည္ အမလဲ နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိေနၿပီး မ်က္ႏွာတည္ႀကီးျဖင့္ နင္တို႕ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဆိုၿပီး ေအာ္ေငါက္သလိုလိုနဲ႕ ဆူေတာ့သည္ က်ေနာ္တို႕ကလည္ “ဟား ဟား ဟား ငါတို႕ကို ဘာမွမသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလား ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ ဒီညေတာ့ လာရဲတဲ့အေကာင္လာခဲ့ေဟ့” ဟု ေသြးၾကြၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္ က်ား..က်ား လို႕ေအာ္ၿပီး ေကာက္လွိဳင္းေတြကို ဓါးေတြနဲ႕ခုတ္လိုက္ ခရင္းေတြနဲ႕ထိုးလိုက္နဲ႕ အရူးေတြလိုပဲ၊ အိမ္ေပၚတြင္ရွိေသာ ဘႀကီးမွလည္း မင္းတို႕ထန္းရည္မူးၿပီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ေငါက္ေတာ့သည္ က်ေနာ့္ညီဝမ္းကြဲကလည္း အေဖမသိရင္ အသာေနစမ္းပါ က်ေနာ္တို႕ဘာေကာင္ေတြလဲဆိုတာ မနက္က်ရင္ သိေစရမယ္ေပါ့ က်ေနာ္ကလဲ ဘႀကီး မနက္က်ရင္ထူးေစရမယ္ က်ေနာ္တို႕ဘာေကာင္ေတြလဲဆိုတာ လို႕ေျပာေတာ့ ဘႀကီးက မင္းတို႕ထန္းရည္မူးၿပီး သူမ်ားအိမ္က ၾကက္ေတြလိုက္မခိုးနဲ႕ေနာ္ ငါ့ကိုမ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ မလုပ္နဲ႕လို႕ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ညီဝမ္းကြဲမွ “ဟားဟား အေဖ အေဖ့သားက ဒီည ၾကက္ခိုးမွာမဟုတ္ဘူး သူခိုးေတြကို လွံနဲ႕ထိုးမလို႕ လွံနဲ႕ထိုးမလို႕ အေဖရ”ဟု အသံၿပဲၿပဲနဲ႕ေျပာေတာ့ ဘႀကီးက ဒီေကာင္ေတြဘာျဖစ္ေနတာလဲ စိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လားေပါ့ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားေလေတာ့သည္ ၊ က်ေနာ္တို႕လည္း ထန္းရည္မူးၿပီး လွံေတြ ဓါးေတြကိုင္ ေကာင္လွိဳင္းေတြကို မွီၿပီး မိုးလင္းသြားေတာ့သည္၊ မိုးလင္းတာေတာင္ မႏိုးေသးတဲ့ က်ေနာ္တို႕ကို ဘႀကီးနဲ႕ ႀကီးေဒၚေအာ္မွ လန္႕ႏိုးေတာ့သည္ ေအာ္~ မိုးေတာင္လင္းေပါ့ ႏြားေတြမလႊတ္ရေသးလို႕ ဘႀကီးေတာ့ ေအာ္ေနပီေပါ့၊ ဘႀကီးနဲ႕ ႀကီးေဒၚအသံလည္း အိမ္ထဲတြင္ ဆူညံေနၾကသည္၊ ခဏေနမွ ညီမဝမ္းကြဲမွ လာေျပာသည္ အမႀကီး ညကလင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားၿပီတဲ့ စာေလးတေစာင္ထားခဲ့တယ္ဆိုပဲ က်ေနာ္တို႕လဲ ေနာက္ေနတယ္ထင္ေနၾကတာ ၊ ညက က်နာ္တို႕အျဖစ္ကိုလည္းေမ့ေနၾကၿပီး အမႀကီး မဂၤလာေဆာင္ရင္ေတာ့ ဝက္သားဟင္း ၾကက္သားဟင္းေတြနဲ႕ တရြာလံုးကို ရွယ္ေၾကြးခိုင္းမယ္ကြလို႕ ေျပာၿပီးရယ္ေနၾကသည္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဘႀကီးေအာ္ဆဲသံ ၾကားရေလေတာ့သည္ အမလင္ေနာက္လိုက္ေျပးသြားၿပီတဲ့ အဲ့ဒီၾကမွပဲ တကယ္ယံုေတာ့သည္၊ ဘႀကီးလဲ က်ေနာ္တို႕ဘက္လွည့္လာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႕ေျပာေတာ့ မင္းတို႕ဘာေကာင္ေတြလဲဆိုတာ သိရမယ္ဆို မနက္က်ရင္ ထူးရမယ္ဆို သူခိုးကိုလွံနဲ႕ထိုးမယ္ဆို အခုေတာ့ ငါ့သမီးႀကီးပါသြားၿပီ အခုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႕ႀကိဳသိထားတယ္ မဟုတ္လား ငါ့ကိုဘာလို႕မေျပာတာလဲ ထန္းရည္မူးၿပီး ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ေတြ” ဟု ေကာ္ဆဲပါေတာ့သည္ က်ေနာ္တို႕လဲ “သိေတာ့သိထားတယ္ ေျပာမလို႕ပဲ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕က…...” ဟု စကားရပ္သြားသည္ ဘာမွဆက္မေျပာရဲေတာ့ပါ ညကလူစြမ္းေကာင္းလုပ္မလို႕ပဲ ထန္းရည္မူးၿပီး ဓါးလွံေတြကိုင္ ေကာက္လွိဳင္းေတြမွီၿပီး ငုတ္တုပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အျဖစ္ကို ရွင္းမျပရဲေတာ့ပါ ဘႀကီးကေဒါသထြက္ က်ေနာ္တို႕ကိုမဲၿပီး ဆဲေနေတာ့ ရြာထဲကို လစ္ေျပးရေတာ့သည္။ )

ကိုရီးယားကေန က်ေနာ္ေရာက္တဲ့သတင္း ခ်က္ျခင္းပဲ ေဘးအိမ္က ရြာကလူေတြ သိသြားၿပီး လာဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ၾကေလေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ဝင္ဝင္ျခင္း အမေအာ္ေျပာလို႕ အလုပ္သမားလက္မွတ္မရွိလို႕ အိမ္ေနာက္ေဖးကေန လမ္းထိပ္ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ရြာက ၂ ေယာက္လည္း အေနာက္ကပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းဆိုင္ကယ္နဲ႕တိုးရာ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ကိုေျပးမွာလဲဟု ေမးမွ အကိုက ျမန္မာလားဟု ျပန္ေမးကာ ဇာတ္ရည္လည္သြားၿပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာၾကသည္။ က်ေနာ့္ကို လာႏွဳတ္ဆက္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ပဲခူးရိုးမ ေတာစပ္ေလးမွာ လယ္လုပ္ ႏြားေၾကာင္း သစ္ခုတ္တုန္းက အတူလုပ္ခဲ့ဘူးေသာ ႀကီးေဒၚႀကီးလဲပါသည္။ သူ႕သားေတြ မဲေစာက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကလို႕ ထမင္းခ်က္ အေဖၚအျဖစ္ လိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေန႕လည္က က်ေနာ္အမအိမ္လမ္းထဲ ဝင္လာေတာ့ သူေတြ႕ေၾကာင္း က်ေနာ့္အား ေသာေမာ( Immigration ) ဟုထင္ကာ အိမ္ေနာက္ေဖးကေန ဆင္းေျပးၿပီး သစ္ပင္ေတြၾကားထဲ ဝင္ပုန္းေနေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့မွ က်ေနာ္မွာ အားလည္းနာ စိတ္မေကာင္လည္း ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အမကို ဖက္ထားတုန္းက အမအသားေတြ တုန္ၿပီး ေၾကာက္ေနတာကို သတိရမိေတာ့သည္။ တရားဝင္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ အဖမ္းဆီးကို ေရွာင္ေနရေၾကာင္း ေၾကာက္ေနရေၾကာင္း အမေျပာျပမွ နားလည္သြားသည္။

ေနာက္တေန႕ ညေနခင္းမွာ မဲေဆာက္ေစ်းထဲ ေရာက္တုန္း လမ္းမွာ ေတြ႕သမွ်သူေတြကို လူေတြကို ေမးျမန္းဖမ္းစီးၿပီး ကားေပၚဆြဲတင္ေနေသာ ေသာေမာ(Immigration) ေတြ႕ရပါတယ္။ တရားမဝင္ ေနထိုင္သူေတြ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အဖမ္းခံထားရသည္မွာ မနည္းလွပါ ။ ထို႕သို႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဖမ္းဆီးေနစဥ္ ျမန္မာ ရဟန္းတပါးမွ ေမတၱာရပ္ခံ ေတာင္းပန္ေနတာကိုလည္းေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ထိုင္း ေသာေမာ(Immigration) မွာ ဘယ္က ရဟန္းလည္းဟု စကားျပန္မွ တဆင့္ေမးရာ ထိုျမန္မာရဟန္းမွ သူဟာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြကို ကူညီေနတဲ့ ရဟန္းလို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ထိုင္း ေသာေမာ(Immigration) မွ ထိုရဟန္းကိုပါ ဖမ္းၿပီး ကားေပၚဆြဲတင္ပါေတာ့သည္။ ထိုရဟန္းႏွင့္ အတူပါလာေသာ အျဖဴေကာင္ ႏွင့္ အျဖဴမေလးေတြက မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ငိုေနေတာ့မွ ထိုင္း ေသာေမာ(Immigration)မွ ရဟန္းအား ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေသာ ျမင္ကြင္းကိုလည္းေတြ႕ရေလသည္။ ဒီလိုပဲ တရားမဝင္ေရာက္လာၿပီး ႀကံဳသလို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြကို ဖမ္းၿပီး ကားေပၚတင္ ေခၚသြားတာကိုလဲ မၾကာခဏ ျမင္ဖူးရပါသည္။ သတင္းေတြထဲမွာလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ အဖမ္းခံေနၾကရတာေတြ တခ်ိဳ႕ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ႏွလံုးေသြးရပ္ကာ ေသသြားရသူေတြ၊ အဖမ္းခံကားေပၚမွ ခုန္ခ်လို႕ ေသသြားရတာေတြ၊ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က် ေရနစ္ေသရသူေတြ သတင္းစံုကို မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားေနရပါတယ္။

ေနာက္ရက္က်ေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ျပင္မွာရွိတဲ့ အမွိဳက္ပံုႀကီးကို မွီခို စားေသာက္ေနာတဲ့ ျမန္မာေတြရွိတဲ့ေနရာကို က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း ၾကားတာၾကားဖူးေပမယ့္ တခါမွ မေရာက္ဘူးေသာေၾကာင့္ ေရာက္ဖူးေသာ သူမ်ားကို ေမးျမန္းကာ သြားခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း လမ္းမွားကာ အမွိဳက္ပံုႀကီးနဲ႕ အေတာ္လွမ္းတဲ့ သစ္ပင္ၿခံဳေတြၾကားထဲမွာ တဲထိုးေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕သြားၿပီး ဆိုင္ကယ္ရပ္ကာ ဆင္းေမးပါေတာ့သည္။ ျမန္မာတဲေတြ သံုးလံုးေလာက္ရွိမည္ ထင္ပါတယ္ က်ေနာ္ တဲနားမေရာက္ခင္ ေပ ၁၀၀ ေလာက္အလိုမွာပဲ တဲထဲမွာ ရွိေနသူေတြ က်ေနာ့ကိုေတြ႕သြားၿပီး အလန္႕တၾကား တဲေပၚမွ ေတာစပ္ သစ္ပင္ေတြထဲကို ထြက္ေျပးသြားၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ရွင္းျပဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ပါ က်ေနာ့ကို ထိုင္း ေသာေမာ(Immigration) လို႕ထင္ၿပီး ေျပးၾကျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ေရွ႕ဆက္တိုးၿပီး လိုက္ေခၚလွ်င္ ပိုမိုေၾကာက္လန္႕ ထြက္ေျပးကာ ဒုကၡေရာက္မည္ ဆိုးသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာနဲ႕ပဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆိုင္ကယ္ဆက္ထြက္ခဲ့ရာ ေနာက္တေနရာတြင္ အလားတူ တဲသံုးလံုးေလာက္ကို က်ေနာ္ေတြ႕လို႕ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ဆင္းေမးရာ က်ေနာ္မေရာက္ခင္မွာပင္ တဲေပၚမွ လူေတြ ဆင္းေျပးတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္ တဲေပၚမွာေတာ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးတဦးရယ္ တဲေရွ႕မွာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္ က်ေနာ္လဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွရပ္က က်ေနာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ေအာ္ေျပာၿပီးမွ တဲရွိရာကိုသြားေရာက္ကာ အမွိဳက္ပံုႀကီး ရွိတဲ့ေနရာကို ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္ က်ေနာ္ေအာ္ေျပာေသာ အသံကိုၾကားရ၍ တဲေပၚမွ ဆင္းေျပးသြားၾကသူေတြလဲ တဲေပၚျပန္လာၾကသည္။

ဒီလိုနဲ႕ အမွိဳက္ပံုႀကီးရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး အမွိဳက္ပံုႀကီး အဝင္လမ္းမွာ အမွိဳက္ပံုႀကီးကို မွိခိုစားေသာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ကေလးေတြရယ္ အမွိဳက္ေကာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ပညာသင္ၾကားေပးေတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းကေလးကိုလည္းေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ေက်ာင္းေလးကို အျပင္ကပဲ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ တခါမွ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ အမွိဳက္ပံုႀကီးကို မေတြ႕ဘူးပါဘူး အမွိဳက္ပံုႀကီးေဘးမွာလည္း အစိမ္းပုတ္ေရာင္ထေနတဲ့ ေရပုတ္ကန္ႀကီးလည္းရွိပါတယ္။ အမွိဳက္ပံု လမ္းထဲကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အနံ႕သက္ကလည္းဆိုး ယင္ေကာင္ေတြကလည္း ထူေပၚခ်က္က ကမ္းကုန္ မ်က္စိမွတ္ၿပီး လက္တဖက္နဲ႕ ဖမ္းဆုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆယ္ေကာင္ေလာက္ အသာေလးဖမ္းႏိုင္ေလာက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္စိေရွ႕က ယင္ေကာင္ေတြကို လက္နဲ႕ခါရမ္းၿပီး အမွိဳက္ေကာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြစီကို သြားေနပါတယ္ ေဘးက အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းထူထူေလးေပၚမွာ ယင္ေကာင္ နားသြားလို႕ဆိုၿပီး တထြီ ထြီနဲ႕ ထြီေနတာကို က်ေနာ္က က်ေနာ့္ပါးစပ္ထဲ ယင္ေကာင္ဝင္မွာဆိုးလို႕ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ကာ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနရင္းနဲ႕ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။


ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ျမင္ေနရတာကေတာ့ ျမန္မာေတြ အလုအယက္ အမွိဳက္ပံုေပၚမွာ လူႀကီး လူငယ္ ေယာက္က်ား မိန္မေတြ အမွိဳက္ေကာက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလဲ အနီးနားအေရာက္သြားၿပီး အမွိဳက္ေကာက္ေနၾကတာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနမိပါတယ္ ။ အနီးက ေကာင္းကင္ျပာ ေက်ာင္းက ကေလးေတြလဲ ညေနေစာင္းမို႕ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး မိဘေတြနဲ႕ အတူ တပိုင္တႏိုင္ အမွိဳက္ဝိုင္းေကာက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လသားအရြယ္ကေလးေတြလဲ အမွိဳက္ပံုေဘးမွာ ယင္ေကာင္ေတြ အေလာင္းေလာင္းထဲ ေဘာင္းဘီ မပါပဲ ထိုင္လ်က္တမ်ိဳး ေလးဘက္သြားေနတာ တမ်ိဳးကိုလဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႕လိုက္ရလို႕ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရပါတယ္။


ဒီေလာက္အနံ႕သက္ဆိုးလွတဲ့ အမွိဳက္ေပၚမွာ အမွိဳက္ေကာက္ အသက္ေမြးေနရင္း ေနစရာမရွိလို႕ အမွိဳက္ပံုေဘးမွာပဲ အမွိဳက္ပံုထဲကရတဲ့ ပိတ္စ ေဆာင္စုပ္ေတြနဲ႕ အမွိဳက္ပံုေပၚမွာ အမွိဳက္ပံုေဘးမွာ ယင္ေကာင္ ေလာင္းေလာင္းနဲ႕ ေနထိုင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႕ အမ်ိဳး သာဂီႏြယ္ ေျမေပၚေျမေအာက္ သံယံဇာတ အျပည့္ေမာက္ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေရႊျမန္မာေတြဘဝဟာ ရင္နာစရာ အေတာ္ေကာင္းလွပါတယ္။ အမွိဳက္ေကာက္ေနၾတတဲ့ လူငယ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္စားေတြက ညစ္ေထးေနေပမယ့္ လူေခ်ာ လူရည္သန္႕ေလးေတြပါ။

ဒီလိုနဲ႕ အမွိဳက္ေကာင္ေနတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ေနတုန္း အမွိဳက္ကားတစီးဟာ အမွိဳက္သြန္ဖို႕ ေနာက္ျပန္ေမာင္းဝင္လာပါတယ္ အမွိဳက္သြန္ရမည့္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက အမွိဳက္ေတြကို သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ အလုယက္ပဲ သံုးေပေလာက္ရွိမယ့္ တုတ္ေခ်ာင္းေရွ႕မွာ တံဇဥ္ကိုခ်ိတ္ခ်ည္းၿပီး အမွိဳက္ေတြကို တူးစြကာ ပလပ္စတစ္အိပ္၊ သံဘူးခြံ ၊ ေရဘူးခြံ ၊ ပုလင္းမ်ိဳးစံုကို ေကာက္ယူၿပီး ပုခံုးနဲ႕ လြယ္သိုင္းထားတဲ့ အိပ္ထဲကိုထည့္ေနၾကတာကို ၾကည့္ေနရင္း ထိုင္ႏိုင္ငံေရာက္ ေရႊျမန္မာေတြဘဝကို ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ျမင္ေစခ်င္လွပါတယ္။ သူတို႕ဘဝမွာ ေဒၚလာေတြစုဖို႕လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေတြ ၿခံေတြ ဝယ္ဖို႕လဲမဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ထမင္းစားဖို႕ တေန႕ဝင္ေငြေလးေတာင္ ရွာႏိုင္ဖို႕ အစဥ္မေျပလို႕ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ တိုင္းတပါးမွာ အမွိဳက္ေကာက္စားေနရတာပါ။ သူတို႕ အမွိဳက္ေကာက္စားရတာ တေန႕ကို ဘတ္ ၇၀/၈၀ ေလာက္ ျမန္မာေငြ ၂ဝဝဝ ေလာက္ရၾကၿပီး အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရတာပါ။

ထူးထူးဆန္းဆန္း အမွိဳက္ပံုေဘးမွာ ဂုန္နီအိပ္အစုတ္ေတြ၊ မိုးကာစ အစုတ္ေတြ၊ အဝတ္စုတ္ေတြနဲ႕ ကာရံထားတဲ့ တဲစုတ္ေလးထဲမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားတာကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုတာကေတာ့ တေပေလာက္ရွိမယ့္ ဓါတ္ဘူးေဟာင္းတဘူးထဲမွာ ႀကိဳတင္ ေဖ်ာ္ထည့္ထားတာပါ လူထိုင္ခံု သံုးခံုေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ တခြပ္ကို ႏွစ္ဘတ္လား သံုးဘတ္လား ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အမွိဳက္ေကာက္ရင္း အေမာေျပ ေသာက္တဲ့ေနရာေလးေပါ့။

အမွိဳက္ပံုေဘးက အဝတ္စုတ္ပံုေလးရဲ႕ေဘးမွာ ေလးဘက္သြားရြယ္ ကေလးေလးတေယာက္ ယင္ေကာင္ေတြ တေလာင္းေလာင္းၾကားထဲမွာ ထိုင္ေနတာကို က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခ်စ္စရာေလးပါ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလး က်ေနာ္ ကင္မရာ ရိုက္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး အနားကပ္လာကာ သူ႕ကိုခ်ီဖို႕ လက္ကေလးေပးရွာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခဏေလာက္ေပြ႕ခ်ီလိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္စရာကေလးေလး ရင္ထဲမခ်ိေအာင္ ခံစားမိၿပီး မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။


ေနာက္တေနရာမွာ ငါးႏွစ္အရြယ္ခန္႕အမျဖစ္သူက ထိုင္ေနတဲ့ လသားအရြယ္ သူ႕ေမာင္ေလးကို မုန္႕လက္ေဆာင္း ခြန္႕တိုက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ခ်စ္စရာ ကေလးေလး ေအာက္က ေဘာင္းဘီမပါ ေပလူးညစ္ေထးေနေပမယ့္ တကယ့္ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ပါ၊ အမျဖစ္သူက သူတဇြန္းေသာက္လိုက္ သူ႕ေမာင္ေလးကို တဇြန္းတိုက္လိုက္နဲ႕ေပါ။့ သူ႕ေမာင္ေလးကို တဇြန္းတိုက္လိုက္တိုင္း ေမာင္းေလးက ေပ်ာ္လြန္းလို႕ သူ႕လက္ဝါးေလးႏွစ္ဘက္ကို တီးေနတာ ၾကည္ႏူးစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး တကယ့္ရင္နာစရာျမင္ကြင္းတခုပါပဲေလ။ သူတို႕အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး သြားရည္စာလို႕ ေျပာရမလားပါပဲ၊ ေနာက္တခါ ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႕တို႕ကို တက္ႏိုင္သေလာက္လွဴဘို႕ ေသခ်ာျပင္ထားပါတယ္။ မၾကာခင္ က်ေနာ္ ထိုင္းကို ထပ္သြားရအံုးမယ္ေလ။

ေက်ာ္စြာလင္း (ရိုးမ)

၀၈.၁၀.၂၀၁၀