ေဝးလြင့္လိပ္ျပာ

အခ်စ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုေလးေတြကို ေရးတတ္သလို ေရးေနရင္း ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ ရႆစာေလး ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ ၊ တိုင္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေရးဖို႕လဲ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တခါခါ ညဘက္ က်နာ့္ ကုတင္ေဘး ျပတင္းတံခါးအျပင္ဘက္က ခ်ယ္ရီပင္တို႕ရဲ႕ သစ္ခတ္ေလးေတြၾကားထဲကေန က်ေနာ့္ရင္ဘက္ေပၚထိုးဆ
င္းလာတဲ့ လေရာင္ေလးရဲ႕ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ လဝန္းေလးကိုၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေလးေတြ မၾကာမၾကာ ဆင့္ကဲလို႕ေနၾကသလိုပင္၊ ဒီေန႕ အျပင္ထြက္ဖို႕ ဒုတိယထပ္ရွိ က်ေနာ့္အိမ္မွ ဆင္းလာစဥ္ ေလွခါးေျခရင္းတေလ်ာက္ ဝါရင့္ေရာင္ ခ်ယ္ရီရြက္တို႕ ေၾကြလြင့္ေနၾကၿပီး ေလေျပညွင္းတို႕၏ တီးတိုးတိုက္ခတ္မွဳေအာက္ မွာေစာ့ကစားေနၾကတယ္၊ အိမ္အဝင္လမ္း ေဘးတဖက္တခ်က္မွာလည္း ခ်ယ္ရီပင္ေတြအျပည့္မို႕ ဧပရယ္လေရာက္တိုင္း ခရမ္းေရာင္ ခ်ယ္ရီပန္းအလွေတြကို အျပည့္အဝခံစားရင္း ၾကည္ႏူးေနမိသေလာက္ ေဆာင္းအဝင္ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေၾကြလြင့္ေနၾကတဲ့ ခ်ယ္ရီရြက္ေလးေတြနဲ႕ ေလေအးႏုႏုေလးေတြၾကား လြမ္းေမာဖြယ္ရာေလးေတြက ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို လက္ျပေခၚေနသလိုပင္။


ဒီလိုနဲ႕ အျပင္သြားတုန္း အသိအကိုတေယာက္နဲ႕ေတြ႕ရာမွ စကားစပ္မိရာ ကိုရီးယားေရာက္ၿပီး သားမယားနဲ႕ မိဘေတြကို လုပ္ေၾကြးရင္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ အထီးက်န္မွဳ ဒုကၡ၊ အႏွိမ္ခံဘဝ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမွဳ ဒုကၡေတြကိုသာ အေဖၚျပဳေနထိုင္ရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တာေတြရယ္ တခ်ိဳ႕ဆို စက္ရံုေတြထဲမွာ ထိခိုက္ၿပီး အသက္ဆံုးရွံဳးရသည္ထိ ဘဝဆိုးခဲ့ရပါတယ္ ေနာက္ဆံုးထိ အသက္ေလ်ာ္ေၾကးပါ မိသားစုကို ေပးၿပီး ဒီေလာကႀကီးထဲက ေၾကကြဲရင္နင့္စြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရပါတယ္၊ ေသဆံုးခဲ့သူ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အခ်စ္ကို က်န္ရစ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘိုးထားၾကလဲဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အသိအကိုတေယာက္က သူ႕ဇာတိ အထက္မႏၱေလးဘက္မွာ သူဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက သူရဲ႕ေက်ာင္းဆရာႀကီးတေယာက္ ကြယ္လြန္သူ သူ႕ဇနီးကို ဘယ္ေလာက္စြဲလန္း ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရယ္ က်ေနာ့္ေတြ႕ႀကံဳ တခ်ိဳ႕ထဲက ကြယ္လြန္သူ အဖိုးေလး တေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အဆြဲလန္း ျမတ္ႏိုးမွဳ႕ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း အဖိုးကို သတိရတာနဲ႕ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။

ကိုရီးယားမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ (၄၀၀၀) ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္လာလုပ္ရင္း ကိုရီးယားမွာ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီး ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ ျမန္မာေတြလဲ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွ ယေန႕ထိ (၃၀) ေလာက္ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္က တေယာက္က စက္ရံုတိုက္တန္းယားေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး မိမိကိုယ့္ကို အဆံုးစီရင္သြားပါတယ္။ သူ အဆံုးမစီရင္ခင္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ မွားယြင္းမွဳ႕ေတြရွိရင္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးဖို႕ ဖုန္းဆက္ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ စက္ရံုသူေဌးကိုလည္း ကန္ေတာ့ၿပီး သူဟာ အလုပ္ခ်ိန္တြင္း တႀကိမ္ ခဏ ခိုးအိပ္ခဲ့ဘူးေၾကာင္း သူ႕ကိုနားလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္လည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ခ်ည္စက္ရံုမွာ အက္စီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီး ဦးေခါင္းကို ထိခိုက္ကာ ေဆးရံုမွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့သူပါ။ အရင္က သူ႕ဇနီးလည္း ကိုရီးယားမွာ အတူအလုပ္လာလုပ္ဖူးေသးတယ္၊ ဇနီးသည္ ကိုယ္ဝန္ရေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္ သားေယာက္က်ားေလး ထြန္းကားခဲ့ၿပီး သူ႕သားေလး တႏွစ္သားအရြက္ေက်ာ္မွာ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တဲ့ေန႕မွာပဲ သူ႕သားေလးက သူ႕ကို ေဖေဖလို႕ေခၚလို႕ အရမ္းေပ်ာ္ေနတဲ့ေန႕ပါပဲ အဲ့ဒီေန႕ပဲ သူအက္စီးဒင့္ျဖစ္တာ။

က်ေနာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေဆးရံုေရာက္လို႕ လိုက္ကူညီတာေတြ ေဆြမ်ိဳးမရွိလို႕ ျပဳစုေပးခဲ့တာေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္ လုပ္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ကို႕အေရွ႕မွာတင္ ေဆးရံုမွာေသဆံုးခဲ့သူေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ေသဆံုးသူ အမ်ားစုဟာ ျမန္မာ့အသင္းရဲ႕ ကူညီမွဳနဲ႕ပဲ ကိုရီးယား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိ ေရခဲတိုက္တြင္ထားရွိကာ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ ကိုလည္း ေရခဲတိုက္ အေဆာက္ဦးမွာပဲ လုပ္ေလ့ရွိၿပီး မီးသင္းၿဂိဳလ္တဲ့ အထိေခ်ာေမြ႕ အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီပါတယ္။ ေသဆံုးသူတို႕ရဲ႕ ျမန္မာျပည္က မိသားစုေတြကို ေခၚေပးတာရယ္ ေလ်ာ္ေၾကးရသည္အထိ ျမန္မာ့အသင္းနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားကို ကူညီတဲ့ အဖြဲ႕က ကိုရီးယားေတြနဲ႕ေပါင္းၿပီး ကူညီသည္အထိေပါ့။ ေသဆံုးသူတို႕ရဲ႕ အရိုးျပာအိုးကိုလည္း ေကာင္းစြာ သိမ္းစည္းေပးေလ့ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕မိသားစုေတြကေတာ့ အရိုးျပာအိုးကို ယူေလ့မရွိပဲ သင္ခ်ိဳင္းမွာပဲ ဝဲခိုင္းလိုက္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထိ ျပန္သယ္သြားၾကၿပီး ဂူသြင္းတဲ့ သူလည္းရွိပါတယ္။ တရားသေဘာရ အရိုးျပာကို ဆြဲလန္းမွဳ႕ မရွိေတာ့လို႕ ဝဲတာဆိုရင္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း အရိုးျပာအိုးကို ျပန္သယ္သြားၿပီးမွ ဘယ္အိမ္မွာ ထားရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာက္ရြန္႕ေနၾကတာလဲ က်ေနာ္ၾကားလိုက္ေတာ့ အသက္ေပးၿပီး မိသားစုကို လုပ္ေၾကြးခဲ့တာေလးကိုေတာင္ ျပန္မစဥ္းစားေတာ့တဲ့ သူတို႕ေတြကို ေသသြားသူေတြရဲ႕အစား စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္၊ သူတို႕ေတြ မေသခင္ မိသားစုေတြကို ဒုကၡမ်ိဳးစံုေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ေငြရွာၿပီး အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘ သားမယားေတြကို ပို႕ေပးခဲ့ၾကတယ္ ေသၿပီးေနာက္မွာလဲ အသက္ဖိုးကိုလဲ မိသားစုေတြ ခံစားရပါတယ္၊ အသက္ေလ်ာ္ေၾကးဆို ေဒၚလာ တသိန္းနီးပါး ရၾကပါတယ္၊ မၾကာေသးခင္ကပဲ ၾကားမိလိုက္တာကေတာ့ ကိုရီးယားကိုလာၿပီး အသက္ေလ်ာ္ေၾကး လာယူသြားတဲ့ ဇနီးသည္က အရိုးျပာအိုးကို ျမန္မာျပည္ ျပန္သယ္သြားေပမယ့္ ဟိုေရာက္ေတာ့ မိဘအိမ္မွာ သြားထားေတာ့ မိဘေတြကလည္း အယူသည္းလို႕ လက္မခံ ေနာက္ဆံုး သူ႕အိမ္မွာပဲ ဂူမသြင္းခင္အထိ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႕လန္႕နဲ႕ပဲ ထားထားရတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ကိုခ်စ္တဲ့ သား လင္ေယာက္က်ား ကို ဘာလို႕မ်ား အရိုးျပာျဖစ္မွ ေၾကာက္ေနၾကပါလိမ့္ စဥ္းစားမရပါ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္ ေငြေလာက္ မက္ေမာစရာ အၿမဲမရွိပါလားလို႕ ဆိုရမလား၊ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ေယာက္က်ားရဲ႕ အသက္ေလ်ာ္ေၾကးလာယူတဲ့ သူကေတာ့ ေယာက္က်ားရဲ႕ အရိုးျပာအိုးကို သင္းခ်ိဳင္းမွာတင္ ဝဲခိုင္းေစခဲ့ပါတယ္။ သူ႕တို႕အယူအဆနဲ႕ သူတို႕ဆိုေတာ့ ဘာမွ မေဝဖန္လိုကေတာ့ပါ။

အသိအကိုရဲ႕ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သူ၏ဆရာႀကီး အေၾကာင္းကိုလဲ လမ္းေလ်ာက္ရင္း စကားလက္စံုေျပာျပတာေလးကိုလည္း နားေထာင္မိပါတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ သူ၏ေက်ာင္းဆရာႀကီးရဲ႕ ဇနီးသည္ဟာ ၁၉၇၇/၇၈ ေလာက္က သည္းေျခပ်က္ေရာဂါနဲ႕ စိတ္ေတြမမွန္ေတာ့ပဲ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေဝဒနာကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္၊ ဆရာႀကီးဟာ ဇနီးသည္ကို ေက်ာင္းဆရာဘဝနဲ႕ပဲ ေဆးဝါးကုသေပးရင္း ၾကင္နာေႏြးထြးစြာနဲ႕ ျပဳစုခဲ့ရွာေပမယ့္ ဇနီးသည္ဟာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါ သည္းေျခပ်က္ ေဝဒနာကို ခံစားရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆံုးပါးသြားရွာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ ဇနီးသည္ ခ်စ္လြန္းလို႕ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာသည္အထိ သတိရတိုင္းငိုရွာေနခဲ့ပါတယ္၊ ဆရာႀကီး စာသင္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ စိတ္မေကာင္းစရာ ဆရာႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ပ်က္ေတြကေတာ့ မိုးေတြရြာတဲ့အခါတိုင္း စာသင္ေပးေနရင္း သူကိုင္ထားတဲ့ ေျမျဖဴေတြ စာအုပ္ေတြျပစ္ခ်ၿပီး သူ႕စက္ဘီးေလးကို မိုးရြာထဲမွာ အေျပးေလး နင္းၿပီး သူ႕ဇနီး အုပ္ဂူေလးရွိတဲ့ သုႆန္ကို သြားရွာတယ္။ သူ႕စက္ဘီးေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ ထီးတေခ်ာင္းအၿမဲထိုးထားတယ္၊ သုႆန္ကိုေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ဇနီးအုတ္ဂူေလးေဘးကိုသြားၿပီး သူယူလာတဲ့ ထီးကိုဖြင့္ၿပီး မိုးတိတ္တဲ့အထိ မိုးေပးရွာတယ္။ ေလေတြတိုက္ခတ္ေနတဲ့ မိုးေရထဲမွာ ထီးကေလးမိုးေပးကာ စကားေတြေျပာရငး္ မိုးေရေတြ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ေရာၿပီးငိုရွာေလ့ရွိတယ္၊ ေနာက္ မိသားစုဝင္ေတြ အတင္းသြားေခၚမွာ ျပန္လာတတ္ၿပီး မိုးေတြရြာတိုင္း ေန႕ည အေျပးေလး ခ်စ္သူဇနီးရွိရာ အုပ္ဂူေလးကို ထီးသြားမိုးေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာႀကီးကို က်န္တဲ့ သားသမီးေတြက ေဆြမ်ိဳးေတြက သနားဂရုဏာ သက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္သြားျပန္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အသိအကို ဆယ္တန္းေအာင္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ ဆရာႀကီးဟာ မေျပာင္းလဲပဲ ဇနီးအုတ္ဂူေလးကို သြားၿမဲသြားေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အဆိုေတာ္ ကိုင္ဇာရဲ႕ သီခ်င္းေလးထဲကလိုပဲေပါ့ “မႏိုးပါေစနဲ႕မိုးရယ္”တဲ့ ေအာက္က youtube ေလးကိုဖြင့္ၿပီး ခဏေလာက္နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုးေနာ္။



က်ေနာ့္အဖိုးေလးရဲ႕ စြဲလန္းမွဳ႕အခ်စ္
က်ေနာ့္အဖိုးေလး ေတာ္စပ္သူ ပဲခူးၿမိဳ႕ လြတ္လပ္ေရး ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္း၊ အဂၤလိပ္ သတင္းစာ သတင္းေထာက္နဲ႕ သတင္းစာတိုက္ ပိုင္ခဲ့ဖူးသူ၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းေတာ့ သူ႕သတင္းစာတိုက္ပါ အသိမ္းခံလိုက္ရသူေပါ့၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက တေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနတဲ့ အဖိုးနဲ႕ အတူေနလိုက္ အဖိုးက အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးရင္း သူေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝက အေၾကာင္းေတြ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးနဲ႕ ရည္းစားဘဝက အေၾကာင္းေတြကို မၾကာခဏ ဆိုသလို ျပန္ေျပာျပတိုင္း အဖိုးေလးရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္အရွိန္ထဲမွာ နားေထာင္ရင္း နစ္ေမ်ာေနမိပါတယ္။ အဖိုးဟာ ေျမးအရင္းမဟုတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို သံေယာဇဥ္ အေတာ္ထားခဲ့ပါတယ္၊ မၾကာခဏဆိုသလို က်နာ္မလိုခ်င္တဲ့ မုန္႕ဖိုးကိုလည္း အတင္းေပးတတ္သူ၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ရြာကေန ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေန႕လည္စာ ထမင္းဘူး က်ေနာ္မထည့္လာတတ္ေတာ့ တေန႕ ေန႕လည္ခင္း ေက်ာင္းေရွ႕မွာ က်ေနာ့္နံမည္ ေအာ္ေခၚတာၾကားတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ထြက္ၾကည့္ၿပီးလာေျပာလို႕ သြားၾကည့္ေတာ့ အဖိုးေလးပါ.. က်ေနာ့္ကို ထမင္းလာပို႕တာ၊ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ ဝါညစ္ညစ္ သံထည္ ေၾကြသုပ္ထားတဲ့ခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕ေပါ့၊ ခ်ိဳင့္က ေဟာင္းေနလို႕ ေၾကြေတြက ကြာေနတဲ့ေနရာေတြမွာ သံေခ်းေတြလဲတတ္ေနတယ္၊ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ေလးထဲမွာ ထမင္းကတဆင့္၊ ဝက္သားဟင္းကတဆင့္၊ ငါးပိရည္ကတဆင့္၊ နံနံပင္နဲ႕ ဒညင္းသီး တို႕စရာနဲ႕ အစံုပါပဲ၊ မ်က္မွန္ အထူႀကီးတပ္ထားတဲ့အဖိုး ထမင္းခ်ိဳင့္ေဘးမွာ ငါးပိရည္နဲ႕ ဝက္သားဟင္းရည္ေတြကလည္း စီးက် တို႕စရာ နံနံပင္ေတြကလည္း ခ်ိဳင့္အျပင္ထြက္လို႕၊ ခ်ိဳင့္ကိုဆြဲရင္း ေက်ာင္းေရွ႕ တံခါးဝမွာ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတဲ့အဖိုးကို မ်က္လံုးထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး၊ အဲ့ဒီေန႕က အဖိုးေလးလာပို႕တဲ့ ေန႕လည္စာထမင္း အရသာကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။

အဂၤလိပ္လက္ထက္ အဖိုးေလးက ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႕ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳ႕ေတြလုပ္ရင္း အဖြားေလးကို ဘယ္လို ပိုးပန္းခဲ့တာကို ေျပာျပခဲ့တာကို သတိရေနမိတယ္ အဖြားေလးဆံုးသြားၿပီးေနာက္ အဖိုးေလးရဲ႕ အဖြားေလးေပၚ စြဲလန္းခ်က္ကေတာ့ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဘဝက အဖြားေလးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ပိုးပမ္း ခဲ့ေပမယ့္ မရတဲ့အဆံုး အဖြားေလးအိမ္ေရွ႕ကေန အကၤ်ီ ပုဆိုး ဆံပင္ေတြကို ဘိုသီဘတ္သီ ဝတ္ဆင္ၿပီး အရက္မူးေနခ်င္ေယာင္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖတ္ေလ်ာက္ၿပီး အဖြားစိတ္ကို ကလိခဲ့တယ္ အဖြားကေတာ့ မသိရွာခဲ့၊ ေနာက္ဆံုး ေအာင္သြယ္ေတာ္က အဖြားကိုသြားေျပာၿပီး နင့္ေၾကာင့္ ဟိုေကာင္ေလး ထြန္းၿမိဳ႕ ေက်ာင္းလဲမတက္ေတာ့ဘူး အရက္သမားျဖစ္တာ့မယ္လို႕ေျပာေတာ့မွ အဖြားလဲ ဟတ္ထိသြားတယ္ ထင္ပါတယ္၊ ေနာက္ေန႕ ျပန္စာတေစာင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ကိုထြန္းၿမိဳ႕ ရွင္အရက္ေတြ မေသာက္ပါနဲ႕ ေက်ာင္းမွန္မွန္ျပန္တက္ပါ ရွင့္ေမတၱာကို လက္ခံပါတယ္တဲ့ အဲ့ဒီေန႕ကေနစၿပီး အဖိုးေလးနဲ႕ အဖြားေလး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကေလသတည္းေပါ့၊ အဖိုးေလးဘက္က ေငြေၾကးျပည့္စံုေပမယ့္ အဖြားေလးဘက္က ခ်ိဳ႕တဲ့ေလေတာ့ အဖိုးေလးရဲ႕ အေမက သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေျခေနအရ စစ္ပညာသင္ဖို႕ အဂၤလိပ္တပ္ထဲကို ဝင္ခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္တပ္ထဲမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး အဆင့္နဲ႕ပဲ ေျမေအာက္လွိ်ဳ႕ဝွက္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ခဲ့တယ္ ဒီလိုနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ BIA တပ္ေတြနဲ႕ ဂ်ပန္ေတြဝင္လာေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက အိႏၵိယ ဘက္ကိုဆုတ္ရင္း အဖိုးေလးပါ အိႏၵိယ နယ္စပ္ထိ လိုက္ခဲ့ရတယ္၊ အဂၤလိပ္စစ္တပ္နဲ႕ မလိုက္သြားခင္ အဖိုးေလးက အဖြားေလးကို သူျပန္လာတဲ့အထိ သစၥာရွိရွိေစာင့္ေနဖို႕ မွာခဲ့ပါတယ္၊ အိႏၵိယ နယ္စပ္ေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္က အိႏၵိယထိ လိုက္ခဲ့ဖို႕ ေခၚေပမယ့္ အဖိုးေလးက အေမကို အေၾကာင္းျပၿပီး နယ္စပ္မွာေနခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စစ္တပ္နဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆက္သြယ္ၿပီး ဂ်ပန္တပ္ေတြကိုလည္း နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ ေျခမွဳန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက သူနဲ႕အတူ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လည္း ရွိခဲ့တယ္ ႏွစ္ဦးစလံုး ခ်စ္သူေတြကိုထားခဲ့ၾကရတဲ့သူေတြၿပီး တကယ္လို႕ တေယာက္ေယာက္က က်ဆံုးသြားခဲ့ရင္ က်ဆံုးသြားသူရဲ႕ ခ်စ္သူစီကိုသြားၿပီး အရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္စားေျပာေပးဖို႕ ၿပီးေတာ့ စာလည္းတေစာင္စီ အစဥ္သင့္ေရးထားၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ျပည္ ပဲခူးကို ျပန္ဆင္းၾကဖို႕ အေၾကာင္းျဖစ္လာေတာ့ အဖိုးေလးက ငွက္ဖ်ား အျပင္းထန္ျဖစ္ရာက ျပန္မဆင္းႏိုင္ခဲ့ပဲ နယ္စပ္ရြာေလးမွာ က်န္ေနခဲ့ၿပီး အဖိုးေလး သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အရင္ျပန္သြားႏွင့္တယ္၊ အဖိုးေလးလည္း ေသမလိုျဖစ္ရာက နယ္စပ္ရြာေလးမွ ရြားသားေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မွဳ႕ေၾကာင့္ အေတာ္ၾကာေတာ့ ျပန္ေကာင္းလာၿပီး ေအာက္ျပည္ ပဲခူးကို ျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ။္

အဖိုးေလး ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူစီကို အေျပးသြားခဲ့တယ္ ခ်စ္သူအဖြားက ျမန္မာတျပည္လံုး တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနေတာ့ အဖိုးေလးေသၿပီထင္ေနတာ ျပန္လာေတာ့ ငိုရွာေလသတဲ့ ၊ အဖိုးက နွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး ျပန္မလာႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဖြားကို အဖြားရဲ႕ အေမက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ လာေတာင္းတဲ့သူေတြလဲရွိခဲ့တယ္၊ အဖြားက ခ်စ္သူရွိတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ခ်စ္သူကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွ မယူႏိုင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ အားလံုးက နင့္ရည္းစား ထြန္းၿမိဳ႕ အထက္နယ္စပ္မွာ ေသသြားၿပီဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္၊ လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္းခင္းၿပီး တျခားလူေတြက အဖိုးေလး တိုက္ပြဲမွာ ေသၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အဖြားေလးကို လာေျပာၾကေပမယ့္လည္း အဖြားေလးက သူ႕ခ်စ္သူ ေသသြားရင္ေတာင္ သူမျမင္မခ်င္း မယံုဘူး ဘယ္သူ႕မွလည္း မယူႏိုင္ဘူးလို႕ ခါးခါးသည္းသည္း ျငင္းခဲ့တယ္ ၊ အဖိုးေလးျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လက္ထပ္ဖို႕ အဖိုးေလးကစီစဥ္တာ့ အဖိုးေလးရဲ႕ အေမက သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး ၊ အဖြားေလးရဲ႕ မိဘေတြကလည္း မျငင္းလိုေတာ့ေပမယ့္ အဖိုးေလးရဲ႕ အေမက သေဘာမတူမွန္းသိလို႕ မဂၤလာေဆာင္ပြဲကိုေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြနဲ႕ေတာ့ စံုစံုလင္လင္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ဖို႕ အဖိုးေလးကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ပြဲကို အဖြားေလးရဲ႕အိမ္မွာ က်င္းပေရာ အဖိုးေလးရဲ႕ ဘက္က ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ပါဘူး၊ မဂၤလာေဆာင္ပြဲ ၿပီးသည္အထိ မလာခဲ့တာကေတာ့ အေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို အဖိုးေလးက ႀကိဳသိေနပါတယ္ အဖြားေလးကို ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမယ့္လည္း အဖြားေလးက ရိပ္မိၿပီးသားပါ၊ အဖိုးေလးရဲ႕ အေမက သူသေဘာမတူတဲ့ မိန္းမနဲ႕ယူရင္ လံုးဝ မဂၤလာ မေဆာင္ေပးႏိုင္ဘူး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲကိုလည္း မလာႏိုင္ဘူးလို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးေလးကလည္း သူ႕ခ်စ္သူနဲ႕ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုၿပီး အဖြားေလးရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုလည္း မဂၤလာပြဲမွာ သူ႕မိဘေတြ လာမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ခဲ့ပါတယ္။ မဂၤလာပြဲရဲ႕ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြပ္ထဲက လူတခ်ိဳ႕က အဖိုးေလးကို အျပစ္ေျပာၿပီး ခနဲ႕ၾကေတာ့ အဖိုးေလးက က်ဳပ္မိန္းမေတာင္ ဘာမွမေျပာဘူး ခင္ဗ်ားတို႕က ဘာဆိုင္လို႕လဲဆိုၿပီး ရန္ျပန္ေတြ႕ခဲ့တယ္ အဖြားေလးကိုေတာ့ သူေတာင္းပန္ရွာခဲ့ပါတယ္၊ အဖြားေလးကေတာ့ ဒီမဂၤလာပြဲမွာ ရွင္နဲ႕က်မ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိလည္း က်မ ေက်နပ္တယ္ လို႕ျပန္ၿပီး အဖိုးေလးကို တေယာက္တည္းမို႕ သနားၿပီး ျပန္ႏွစ္သိပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ အဖိုးေလးနဲ႕ အဖြားေလးဟာ သားတဦးနဲ႕ သမီး ၂ ဦးထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ အႀကီးဆံုးက သမီးႀကီး အလတ္က သား အငယ္ဆံုးက သမီး စုစုေပါင္း သံုးဦးပါ၊ က်ေနာ္ပဲခူးမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သားႀကီးက ဘူမိေဘဓနဲ႕ ေက်ာင္းၿပီးထားသူမို႕ ဓါတ္သတၳဳ ရွာေဖြေရးဌာနမွာ နယ္တကာလွည့္ကာ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ အရာရွိ အျဖစ္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး သမီး ၂ ဦးကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွာ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတယ္၊ သမီးႀကီးလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွာပဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေျမးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ဒါနဲ႕ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း အဖိုးေလးဟာ သူနဲ႕အတူ အိႏၵိယနယ္စပ္မွာ တိုက္ပြဲခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ခ်စ္သူဟာ တျခားတေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ အဖိုးေလးရဲ႕အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ၿပီး အေၾကာင္းစံုသိရတဲ့ေနာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို မဂၢဇင္းတေဆာင္မွာ “အခ်စ္စစ္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ စာေရးဖူးခဲ့အေၾကာင္းကိုလဲ အဖိုးေလးက ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

ခုႏွစ္ေတြေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ အဖြားေလးက အသက္ ၅၅/၆၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္၊ အဖြားေလးကိုေတာ့ ေဖါင္ေတာ္ဦး သင္းခ်ိဳင္းကုန္းမွာ ေျမျမွဳပ္ သင္းၿဂိဳလ္ခဲ့တယ္၊ အဖိုးေလးဟာ အဖြားေလးကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႕ အဆြဲလန္းႀကီးၿပီး အဖြားေလး ေျမပံုကို မၾကာခဏ သြားၿပီး စကားသြားေျပာရင္း မ်က္ရည္က်ေလ့ရွိပါတယ္၊ တႏွစ္ေလာက္ၾကာတာ့ အဖိုးေလးက သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး အဖြားေလးရဲ႕ အရိုးေတြကို ျပန္တူးခိုင္းကာ ဂုန္နီအိပ္နဲ႕ ထုပ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္သယ္လာခဲ့တယ္၊ အဖြားေလးရဲ႕ အရိုးေတြကို သူ႕အိပ္ယာေဘးက ေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္၊ တခါတေလ သူ႕အိပ္ယာေဘးမွာ အဖြားရဲ႕ အရိုးေတြကို ေခါင္းေနရာေခါင္း၊ ကိုယ္ေနရာကိုယ္၊ လက္ေနရာလက္၊ ေျခေနရာေျခ အစဥ္လိုက္တိုင္းစီၿပီး ေဘးခ်င္းကပ္ အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္၊ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို တေယာက္ထဲ အဖြားရဲ႕ အရိုးစုေတြကိုၾကည့္ၿပီး သက္ရွိထင္ရွားရွိေနသလို ျပန္ေျပာရင္း ၾကည္ႏူးေနတတ္ပါတယ္၊ အိမ္မွာလဲ တေယာက္ထဲဆိုသည္မို႕ အဖိုးေလးအတြက္ ပိုလြတ္လပ္တယ္လို႕ ဆိုရေပမယ့္ မၾကာခဏဆိုသလို အဖြားရဲ႕ အရိုးစုေတြကို ထုပ္လိုက္ ခင္းလိုက္နဲ႕ စကားေတြ တေယာက္ထဲေျပာေနေတာ့ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ေအာက္ထပ္က အိမ္ငွားေတြရယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ရိပ္မိသြားရာက ဝိုင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရာမွ အားလံုးသိသြားကာ လူအရိုးေတြကို အိမ္မွာထားရင္ ရပ္ကြက္ခိုက္တယ္ဆိုၿပီး သင္းခ်ိဳင္းကုန္းမွာ ျပန္ထားေစခဲ့ပါတယ္၊ အဖိုးေလးလည္း ရပ္ကြပ္လူေတြရဲ႕ အယူသည္းမွဳေတြေၾကာင့္ အဖြားေလးရဲ႕ အရိုးေတြကို သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္စီမွာ ခဏ ျပန္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေမာ္လၿမိဳင္မွာရွိတဲ့ သမီးႀကီးကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေစတီေဘးမွာ ငွက္ေတြကို အစာေႀကြးတဲ့ ကြန္ဂရစ္လင္ပန္းလုပ္လွဴၿပီး လင္ပန္းရဲ႕ တိုင္ထဲမွာအရိုးေတြကို အမွဳတ္ျပဳလုပ္ကာ ထည့္လို႕ရတဲ့ပံုစံလုပ္ၿပီး ထည့္ကာ ဇနီးသည္ အဖြားေလးအတြက္ ေကာင္းမွဳကုသိုလ္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးေလးရဲ႕ အခ်စ္ကို က်နာ္အရမ္း ေလးစားမိတယ္။ (ဒါေပမယ့္ အဖိုးေလးရယ္ အဖိုးေလး က်ေနာ့္လို နာနာက်င္က်င္နဲ႕ အသဲမကြဲခဲ့ဘူး ပါဘူးေနာ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ဖူးတာ မ်က္ရည္ေတြပဲ ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ တခါခါက်ေတာ့လဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ရူးရူးေပါေပါ ဘဝကို သေဘာက်ေနသလိုပါပဲ အဖိုးေလးေရ ။)

အဖိုးေလးဟာ က်နာ့္ကို သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေလတိုင္း သူ႕ေသတၱာထဲက သူနဲ႕အဖြားဓါတ္ပံုေတြ ေတာ္လွန္ေရးဘဝတုန္းက ဓါတ္ပံုေတြ စာရြက္ေတြကို ထုပ္ျပေလ့ရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ အဖိုးေလးနဲ႕ အဖြားေလးတို႕ ဘယ္လိုက်ဴခဲ့ၾကတာေတြက အစေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ေနာ့္ကို တခုမွာရွာတယ္ သူေသရင္ သူ႕ရဲ႕ အေခါင္းထဲကို အတူထည့္ေပးဖို႕ အဝတ္စေလးနဲ႕ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ကေလးတခုျပတယ္ က်ေနာ္ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူလက္ညွိဳးနဲ႕တူတဲ့ အရိုးတခု ေနာက္ ဆံပင္ခ်ည္ အထံုးေသးေသးေလးရယ္ေပါ့ ၊ ေသခ်ာတာေပါ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဖြားေလးရဲ႕ လက္ညိွဳးအရိုးနဲ႕ ဆံပင္ခ်ည္ပါပဲ အဖိုးေလးက အဲ့သည္ေလာက္ေအာင္ သူ႕ဇနီး အဖြားေလးကို ခ်စ္ခင္စြဲလန္းတာ ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တာဝန္မေက်ခဲ့ဘူး အဖိုးေလးဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနၿပီ၊ အဖိုးေလးဆံုးခါနည္း ေဆးရံုမွာ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္းလို႕ အေဖေဆးရံုသြားၾကည့္တိုင္း ခဏခဏ ေမးရွာတယ္လို႕ေျပျပတယ္။ အဖိုးေလးကို ေျမခ် သင္းၿဂိဳလ္ခဲ့တုန္းက အဖြားေလးရဲ႕ လက္ညွိဳးအရိုးေလးနဲ႕ ဆံခ်ည္ေလးေရာ ပါသြားရဲ႕လားလို႕ က်ေနာ္စဥ္းစား စိုးရိမ္မိခဲ့တယ္၊ အဖိုးေလး ေကာင္းရာ သုကတိ ဘံုဌာနမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ အဖြားေလးနဲ႕ ဘဝဆက္တိုင္းမွာျပန္လည္ဆံုစည္း ေပါင္းသင္းႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ အဖိုးေလးေရ…။

ဒီစာေလးကိုေရးၿပီးေနာက္ ေခါင္းစဥ္ေပးဖို႕ စဥ္းစားရာက က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးေသာ “ေဝးလြင့္လိပ္ျပာ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ေလးကို သတိရမိၿပီး ေပးမိပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မွဳ နည္းနည္းေလးေတာ့ ရွိမယ္ထင္လို႕ပါ။ ဖတ္ရွဳခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ခ်င္ဗ်ာ။

ေက်ာ္စြာလင္း (ရိုးမ)
၂၄.၁၁.၂ဝ၁ဝ